dr Frederick Van der Sypt :“Ik verzet me tegen alle vormen van stigmatisering en pleit voor een laagdrempelige behandeling” De visie op kwaliteit binnen het netwerk van De Sleutel vertrekt vanuit volgende uitgangspunten.
Een einddoel van onze drughulpverlening is de re-integratie in de maatschappij. Een manier waarop we dit doel in praktijk omzetten, is aanleren van een alternatieve levensstijl. We willen een levensstijl waarin alle activiteiten in functie staan van druggebruik ombuigen naar een levensstijl die gebaseerd is op waarden en normen (1). Hierbij zien we sport als een belangrijk hulpmiddel.
Talloze zaken zijn voor onze werking belangrijk en gaan goed, vele zaken zouden we kunnen verbeteren. Maar ons in gelijke mate op alles concentreren is geen werkbare strategie. We moeten keuzes gaan maken in 2009 & 2010. Ons beperken om dat wat we het belangrijkste vinden, uitstekend te gaan doen.
Tijdens verschillende beleidsvergaderingen werd er gesproken over wat bijzondere aandacht zal krijgen in 2009 & 2010. Wat staat er prioritair in onze focus? De besluiten van deze besprekingen kunnen we ordenen in enkele velden. We stellen dit nu aan u voor.
In essentie komt het erop neer dat we in onze werking een gezonde balans willen vinden tussen de professionele zorg voor de cliënt, het komfort van de medewerker, en de structuur van de organisatie.
Wat is de focus omtrent de zorg voor de cliënt?
De Sleutel biedt zorg aan drugverslaafden en wij willen dit doen op professionele wijze. Wij gaan de verslaafden een hulpverleningstraject aanbieden waarin we onze inspanningen op elkaar afstellen, zowel binnen het eigen netwerk als in samenwerking met onze partners.
Onze inspanningen zijn gericht op verandering. We gaan duidelijk maken wat we daarmee bedoelen. We investeren in methodieken die de cliënt in beweging krijgen. Individuele therapie en groepswerk zullen daarom intensief zijn, met frequente en diepgaande contacten. In het veranderproces betrekken we consequent de omgeving van de cliënten.
We blijven kritisch tegenover onszelf, we toetsen onze werkwijze individueel en in team aan wat onze collega’s en de wetenschap ons kunnen leren.
Professioneel werken betekent voor ons steeds dat we ruimer kijken dan de verslaving op zich. In 2009 & 2010 gaan we speciaal bij elke cliënt aandacht schenken aan zijn mogelijkheden op gebied van tewerkstelling in een goede verbinding van de hulpverleningscentra met de Sociale Werkplaats. De arbeidstrajectbegeleider gaat na welke stappen er in een arbeidstraject moeten gesteld worden. Waar nodig kan een cliënt door een arbeidsbegeleider opgevolgd worden tijdens zijn tewerkstelling. De doelen en interventies van drughulpverlening, arbeidstraject en arbeidsbegeleiding worden in het handelplan op elkaar afgestemd, onder verantwoordelijkheid van de klinisch coördinator.
De universele preventie, die zich richt tot algemene doelgroepen, blijven we doen zolang de huidige, specifieke subsidiëring het ons vraagt en maximaal tot 2014. Maar we zetten nu reeds stappen in de accentverschuiving naar selectieve en geïndiceerde preventie.
Wie maakt dit waar? Wat is de focus omtrent het komfort van de medewerker?
Om voor elke medewerker tegemoet te komen aan de basisnoden van werken in De Sleutel investeren we in een kwaliteitsvolle personeelsadministratie.
We blijven nagaan wat de behoeftes en mogelijkheden zijn van onze medewerkers. Via opleiding versterken we de competenties die noodzakelijk zijn binnen onze visie op de cliënt en op het trajectdenken. We zetten acties op touw die er toe leiden dat de leden van het afdelingsbeleidsteam voldoende tijd hebben om beleidswerk op hun afdeling te doen.
We verduidelijken onze visie op medewerkerszorg.
Hoe willen we dit doen in 2009 & 2010? Welke focus op de structuur van onze organisatie?
We vertrekken van het principe dat wat op een afdeling moet gebeuren, ook best op de afdeling georganiseerd wordt. De afdelingen hebben een grote lokale operationele autonomie.
Centraal wordt het bereiken van resultaten opgevolgd en worden die dingen die de grenzen van een afdeling overstijgen aangestuurd. Datgene wat ons verbindt blijven we koesteren. Afdelingen kunnen steeds beroep doen op de centrale diensten.
Activiteiten die ons in financiële problemen kunnen brengen, bouwen we af. Wat we doen op de werkvloer hangt af van de beschikbare middelen, zowel op materieel terrein als op gebied van medewerkers.
We besteden zorg aan de integratie van De Sleutel binnen de koepel van de Broeders van Liefde.
En ten slotte: we geven in 2009 & 2010 een bijzondere aandacht aan de doelgroep van minderjarigen:
Vandaag is ons netwerk, met de aansluiting van de verschillende zorgmodules op elkaar, goed gerealiseerd voor volwassenen. Voor jongeren is dit echter nog niet zo. Daarom onderzoeken we in 2009 & 2010 op welke manier we trajecten voor de minderjarige cliënten kunnen uitbouwen. We sensibiliseren alvast het beleid omtrent het wegnemen van de obstakels die de realisatie van goede trajecten belemmeren
(RES BAV 17 en 18 november 09 - Finalisering op BAV 04-02-09)
Deze visietekst wordt momenteel herwerkt.
Heroïneverslaving is wereldwijd en ook in België een belangrijk gezondheidsprobleem. Deze verslaving treft voornamelijk jonge mensen en kent een hoge mortaliteit en andere belangrijke gezondheidsrisico’s.
1. Inleiding
2. Over verslaving
Hoe kijken we binnen onze organisatie naar de persoon die kampt met een verslaving? Hoe helpen we die persoon naar zichzelf te kijken? Hoe spreken we over hem / haar met onze partners? Welke behandeltraject zetten we samen uit? Hierna leest u de gebalde visie waarin we duidelijk maken waar we binnen De Sleutel voor (willen) staan. Via bijgaande links onderaan kan u meer lezen over de diverse bouwstenen van deze visie.
Onze visie bevat volgende kernelementen
o We werken met de cliënt naar verandering
o We bekijken verslaving als een chronische aandoening
o We bekijken verslaving vanuit het bio-psycho-sociale-ethische model: we hanteren een integrale aanpak en kijken naar de persoon rekening houdende met alle levensdomeinen
o We bepalen in nauw overleg met de cliënt het te volgen traject (evenwaardig)
o We houden maximaal rekening met de kwetsbaarheid van de cliënt en accepteren dat groei/verandering steeds individueel bekeken moet worden
Verslaving is een laatste fase in een proces dat startte met experimenteel gebruik, evolueerde tot regelmatig gebruik en tot problematisch gebruik. Tijdens deze eerste fasen zijn specifieke strategieën geïndiceerd zoals o.a. preventie, vroeginterventie en kortdurende interventies. In de laatste fase waarin iemand zijn autonomie verliest t.a.v. verslavende middelen, toont zich vaak ook een chronisch verloop. Dit heeft effect op de wijze van behandelen. Deze tekst handelt over deze fase in het verslavingsproces.
We sluiten ons aan bij de huidige stand van zaken in de wetenschap die verslaving beschouwt als een chronische ziekte. Om te genezen van een ziekte is behandeling nodig waarin hulpvrager en hulpverlener elk verantwoordelijk zijn voor een actieve bijdrage in dit herstelproces. Binnen De Sleutel worden hulpverleners ook geconfronteerd met personen in deze chronische fase.
We onderscheiden vier aspecten van hulpverlening in het veranderingsproces, het zogenaamde 4R-en model.
Eerst creëren we vertrouwen, zaaien we hoop, brengen we perspectief aan, motiveren we. Bezorgdheid en betrokkenheid vormen de basis van een goede therapeutische relatie en geven hoop. Globaal kunnen we deze fase omschrijven als Remoralisatie. Nadien behandelen we de eigenlijke verslaving zelf (het niet kunnen stoppen met innemen van schadelijke producten), dit wordt Remediatie genoemd. We werken echter niet alleen op de verslaving, we trachten ook het functioneren op verschillende leefgebieden te verbeteren: dit is Rehabilitatie.
(foto http://www.flouartistiek.be/)
Het uiteindelijke doel is dat de cliënt zijn autonomie herwint, dit noemen we herstel of Recovery.
In de chronische fase van een ziekte zijn er neuro-biologische veranderingen vast te stellen. Deze leiden tot ernstige beperkingen in het dagelijks functioneren van het individu op diverse levensterreinen: de lichamelijke gezondheid, het emotioneel en cognitief functioneren en het sociale leven. Daarenboven kan deze beperking zich manifesteren in een gebrek aan zingeving. We houden hier tijdens de behandeling van verslaafde personen rekening mee.
Het bio-psycho-sociale model houdt ons voor dat we een perspectief moeten bieden aan personen met een verslaving. Dit perspectief situeert zich binnen een ethisch kader van waarden en normen dat zin geeft aan het leven van dit individu. Onze interventies zijn tezelfdertijd gericht op het biologische aspect, op de psychologische beleving, op de sociale en relationele dimensie maar evenzeer op de zingevingsaspecten.
Het model houdt multidisciplinariteit in. We vragen aan de hulpverleners om elk vanuit hun eigen discipline samen te werken in een geest van vertrouwen en open communicatie. De verschillende disciplines gaan op respectvolle wijze in interactie met elkaar. De Sleutel houdt er rekening mee dat dit aspect veel afstemming en organisatie met zich meebrengt.
Het chronisch aspect impliceert voor de hulpverlener dat hij in een traject werkt. De specifieke interventies van de modules sluiten tijdens het verloop van het proces aan op andere modules die door andere hulpverleners kunnen aangeboden worden.
Daarnaast heeft de hulpverlener de verantwoordelijkheid om hoop te geven aan het verslaafde individu. In overleg met de hulpvrager streven wij gezamenlijk bepaalde doelstellingen na via gestructureerde interventies.
In een hulpverleningstraject kan er een spanningsveld zijn tussen wat nog kan en wat niet meer kan. Niet iedereen zal dus in staat zijn om de einddoelen van abstinentie en herstel te bereiken. In ons streven naar verandering aanvaarden we deze kwetsbaarheid.
Het doel van de behandeling is dat het individu zijn autonomie terugwint, in de mate van het mogelijke.
Deze visie is niet vrijblijvend. We willen erover waken dat ze terug te vinden is in onze interventies, in onze modules en in de structuur van onze organisatie.
Koen Dhoore (juni 2011)
Lees meer over de bouwstenen van deze visietekst via bijgaande links
Verslaving, een chronische problematiek
Iedereen Chronisch?
Hulpverlening voor verslaving binnen het bio-psycho-sociale model: wat houdt dit in?
Personen met een verslaving door een bio-psycho-sociale bril bekeken. Evidentie op basis van profielkenmerken
Trajectwerken in De Sleutel: in welke mate volgen de cliënten de uitgestippelde paden? De ontwikkeling van een netwerkindicator
Remoralisatie, geloven dat het nog anders kan
Remediatie of behandeling werkt!
De R van Rehabilitatie
Na remoralisatie, remediatie en rehabilitatie komt recovery of herstel
De Sleutel onderlijnt haar visie met de duidelijke slagzin, DE SLEUTEL - MENSEN KANSEN GROEIEN.
